Onderzoek in het ziekenhuis

Binnenkort kom je in ons ziekenhuis voor een cystoscopie. Dit is een kijkonderzoek van je blaas en urinewegen. Een kinderuroloog doet het onderzoek.

Om je urinewegen en de binnenkant van je blaas goed te bekijken, gebruikt de arts een cystoscoop. Dit is een dunne holle buis met een lampje. Aan het einde van de cystoscoop zit een lens. De arts kan via een kijker, de cystoscoop en de lens in je blaas en urinewegen kijken.

De cystoscopie helpt ons om:

• te kijken wat er precies aan de hand is in jouw urinewegen en blaas;
• de blaasproblemen op te lossen, bijvoorbeeld door een vernauwing weg te halen.

Een NMR-scan maakt een soort foto van de weefsels, bloedvaten en botten in je lichaam, in dit geval van je hoofd. Het is iets anders dan een röntgenfoto waarmee je je botten, maar ook je organen, zoals je lever en je hart kunt zien. Bij een NMR-scan worden geen röntgenstralen gebruikt, maar een heel sterk magneetveld en radiogolven. Hiermee worden bepaalde signalen in het lichaam opgewekt. Een antenne ontvangt deze signalen en stuurt de gegevens naar een computer. In de computer worden de gegevens verwerkt en omgezet in beelden. Het resultaat is een aantal beelden van je hoofd en hersenen. De dokters kunnen aan deze beelden zien of er afwijkingen zijn in de structuur van je hersenen.

Je moet voor dit onderzoek op je rug op een tafel gaan liggen die in een soort open tunnel schuift. De tafel trilt een beetje. Het lijkt op wat je voelt in je buik als je naar heel luide muziek luistert. In de tunnel worden dan de foto’s van de binnenkant van je lichaam gemaakt.  Bij elke foto hoor je héél veel lawaai. Daarom krijg je vaak een koptelefoon, zodat je minder last hebt van het geluid. Het onderzoek is niet gevaarlijk voor je lichaam en het doet geen pijn.

Binnenkort kom je naar het ziekenhuis voor een CT-scan. Dat is een onderzoek om de binnenkant van je lichaam zichtbaar te maken met behulp van röntgenstralen. Met een CT-scan onderzoekt de dokter de oorzaak van jouw klachten.

Het scanapparaat maakt de foto's met behulp van röntgenstralen. Dat zijn een soort sterke lichtstralen. Met het blote oog zie je röntgenstralen niet. Maar ze gaan dwars door je kleren en je huid heen. Van botten kan je goed röntgenfoto's maken omdat ze hard en stevig zijn. Je ziet dan een mooie witte afdruk op de röntgenfoto. In je lichaam zitten ook delen die zacht en soepel zijn, bijvoorbeeld de organen in je buik. Als je een gewone röntgenfoto van je buik maakt, zie je niet veel. Alles is dan grijs, omdat röntgenstralen door organen heen gaan. Door contrastvloeistof te gebruiken, maken we deze delen in je lichaam ook zichtbaar.

Een DMSA-scan is een onderzoek waarmee we kunnen kijken hoe groot je nieren zijn, welke vorm ze hebben en hoe elk van je nieren werkt. Om een DMSA-scan te maken is het nodig om een beetje radioactieve stof in je lichaam te brengen. Dit gebeurt via een infuus.

Het onderzoek bestaat uit drie onderdelen:

1. Je krijgt het infuus op de kinderafdeling en via dit infuus geven we je de radioactieve stof.
2. De radioactieve stof werkt in. Dat duurt ongeveer 2 uur.
3. We maken de scan. Dat duurt maximaal een uur. Het hangt ervan af wat de dokter precies wil zien.

Krijg je een botscan? Dit gebeurt op de afdeling nucleaire geneeskunde. Op deze afdeling wordt de werking van organen onderzocht. Er wordt een klein beetje radioactieve stof in een ader gespoten (meestal in je arm). Deze stof zendt straling uit. Een camera vangt deze straling op. Zo kan worden gezien waar een eventuele afwijking in het skelet zit.

De vloeistof die gebruikt wordt, heeft geen bijwerkingen. De straling is minimaal en vergelijkbaar met een röntgenonderzoek.

In de hersencellen vindt voortdurend elektrische activiteit plaats. Deze activiteit kun je meten. Dit gebeurt bij een EEG-onderzoek. Je krijgt ronde metalen plaatjes (elektroden) op je hoofdhuid geplakt. Deze zijn verbonden met een computer, die alle signalen vastlegt. Zo kan worden gekeken hoe de hersenen functioneren.

Tijdens een gastroscopie worden de slokdarm, de maag en het begin van de dunne darm bekeken, met behulp van een gastroscoop. Dit is een soepele slang voorzien van een camera die via de mond voorzichtig wordt ingebracht. Een vervelend onderzoek. Om ervoor te zorgen dat je rustig bent, krijg je een zetpil of een 'supo'. Dit is een pil die je in je poep steekt.

Bij een pH-meting wordt 24 uur lang de zuurgraad in het onderste deel van je slokdarm gemeten. Hiervoor moet je dus één nacht in het ziekenhuis blijven. Het doel van een pH-meting is vaststellen hoeveel zure maaginhoud vanuit je maag naar de slokdarm terugstroomt (reflux). Als dat te veel is, kun je daar namelijk last van hebben.

Voor de pH-meting wordt een speciaal slangetje (een sonde) via je neus naar je slokdarm gebracht. Dit doet een verpleegkundige. Er wordt daarna een röntgenfoto gemaakt om te kijken of de sonde op de juiste plek zit. Aan de sonde zit een kastje vast waar de zuurgraad op wordt vastgelegd.